De aller eerste echte dag, spannend!

Hey allemaal weer even een blogje van deze kant!

Gisteren heb ik de laatste dag van de eerste week gehad! Al heel veel gezien en beleefd, vooral op het gebied van de cultuur hier. Ik zal hier in de blog, van dit weekend, alles over vertellen en natuurlijk ook over mijn gehele eerste week. Voor nu wil ik jullie eerst meenemen naar mijn eerste stage dag en hoe ik dit ervaren heb als verpleegkundige, stagiaire en scouting- meisje.

Waar ik mee moet beginnen, is dat ik de nacht voor de eerste dag, amper geslapen had. Niet van de klamboe, de vele geluiden of de muggen, maar van mijn kreeften rode huid. We waren zondag een stukje, 2 uurtjes, gaan fietsen, een beetje de buurt verkennen. Gezicht ingesmeerd, maar we hadden alleen factor 20. Te laag voor hier, dus we lieten de rest van ons lichaam zitten, omdat het bewolkt was en we toch maar “eventjes” weg waren. 
Nou dat hadden we geweten… nu 5 dagen later is de roodheid eindelijk weg. Het moment dat je dan wel een hogere factor zoekt, is deze natuurlijk nergens te vinden. Na de 4e supermarkt hadden we dan toch echt factor 60 in onze handen en de aftersun was niet aan te slepen.

Maar terug naar maandagochtend.
We zouden ons half 8 moeten melden bij degene waar we tot dan toe contact mee hadden gehad. Op het nippertje en geheel bezweet, van de warmte, kwamen we binnen vallen… slechte indruk dachten wij. Gelukkig hadden we nog even tijd om bij te komen voor we het gesprek in gingen, no spang! Even tussendoor, het gezweet kwam niet alleen van de warmte, maar ook van de angst voor het fietsen hier, LEVENSGEVAARLIJK! Meerdere keren wordt er uit een autoraam geschreeuwd: “het is hier niet als Nederland meisjes!”. Nee, van de verkeersregels hier snappen wij nog niet veel.

In eerste instantie was het vooral wat invullen van administratie en we wisten dat we nogmaals een MRSA- test zouden moeten doen. Voor de MRSA- test maakten we een reis door het ziekenhuis: we moesten langs verschillende poli's om handtekeningen te halen en de test zelf af te nemen. Dit gaat wel wat anders als in Nederland.

Eenmaal terug weer bij het ‘hoofd van de stages’ om onze bewijsjes af te geven, kregen we van een algemeen praktijkopleider wat tips over de stage en voor het lekkere eten in Suriname haha

We werden overgeleverd aan twee zusters die ons naar onze afdelingen zouden begeleiden. We liepen door de half open gangen van het ziekenhuis naar de afdeling 'mannen chirurgie', waar ik de komende weken stage loop.

Ik werd voorgesteld aan mijn praktijkbegeleider van de afdeling. Na een kort gesprekje te hebben gehad met wat ik hier kwam doen, wilde leren en wat de afdeling inhield, werd ik weer aan iemand anders gekoppeld. Uit nieuwsgierigheid ben ik zelf op onderzoek uitgegaan op de afdeling en andere studenten gaan volgen. Iedereen draagt hier de naam Zuster, dus voor deze stage zal ik 'Zuster Kroon' zijn. Vooral met mezelf voorstellen heb ik hier wat moeite mee, omdat ik geneigd ben mijn eigen naam te noemen.

'Schaften' (lunchen) kan je hier doen tussen half 11 en half 12, een koffiemomentje om 10 uur zoals wij dat in Nederland gewend zijn, hebben ze hier niet. Om kwart over 11 mocht ik van mij begeleider gaan 'schaften'. halverwege werd mij gevraagd of ik mee wilde lopen naar de poli orthopedie en de röntgen afdeling.

Op de poli orthopedie zou het been van mijn patiënt gezet en gespalkt worden. De patiënt had de dag ervoor een aanrijding met zijn scooter gehad en een open beenbreuk opgelopen. Er werd door een aantal co's naar het been gekeken en bij aankomst van de arts werd deze meteen gezet en werd er van gips een spalk gemaakt. Alles bij elkaar werd dit met een half uurtje gefixt.

Op naar de röntgen afdeling om een foto te maken en te kijken of het been goed gezet was. Omdat het bij de röntgen afdeling niet echt op afspraak gaat, was het hier best wel druk en moesten we een tijdje wachten tot we aan de beurt waren. Vanuit Nederland was ik gewend dat we alleen bij erg zieke patiënten bleven wachten en anders weer teruggingen naar de afdeling en de patiënt later weer op zouden halen. Hier vond ik het in het begin dan ook wat onwennig dat we al die tijd bij de patiënt bleven wachten, tot deze aan de beurt zou zijn. 

Terug op de afdeling dronk ik snel nog even wat water, want dat vergeet je hier eigenlijk doordat je maar één pauze hebt. Ondertussen was het 1 uur en moesten we beginnen met de controle ronde, waarbij we alle metingen opnieuw doen bij de patiënten. Tijdens deze ronde heb ik vooral mee staan kijken hoe het hier ging, zodat ik het de dag erop zelf zou kunnen doen. Tussendoor moesten we even pauzeren, want rond half 2 krijgen de patiënten hier lunch, waarna we om 2 uur weer rustig doorgingen met de controles. Kwart over 2 waren we dan helemaal klaar en konden we niks meer doen op de afdeling tot de overdracht aan de middagdienst.

Tijd om dit verhaal vol met nieuwe indrukken af te sluiten! Alvast beginnend aan mijn nieuwe blog, ga ik genieten van mijn weekend en de verrassende Surinaamse lekkernijen!

Tot dan, Liefs!